Ongewone Wadlooptochten

Kees Rodenburg en Ben Verbree lopen een zware wadlooptocht van Steenplaat/Hengst naar Texel - 28 februari 2025

woensdag 5 maart 2025

Door Kees Rodenburg

Op vrijdag 28 februari 2025 liepen Ben en ik van Steenplaat via Hengst naar Texel. Het was een zware tocht met veel water. We deden er 7.49 over.

Steenplaat is ten opzichte van 2019 ongeveer 350 m naar het oosten verplaatst en heeft wel dezelfde langgerekte vorm gehouden. Afgelopen winter is er veel land verdwenen. De pollen helmgras en biestarwegras, daar ooit door een Texelaar aangebracht zijn na zes jaar nu volledig verdwenen. De zandplaat, of beter schelpenplaat is smaller geworden en enorm afgevlakt. In 2019 troffen we schelpenbanken aan van anderhalve meter hoog, maar nu is bijna al het reliëf verdwenen. De afgelopen jaren vestigde zich hier één van de grootste kolonies Grote sterns van het Waddengebied. Ik ben benieuwd wat er dit broedseizoen gaat gebeuren. Nadat we afgezet waren op de zuidpunt, hadden we nog tijd voor een rondje over de plaat. De noordelijke punt konden we niet volledig ronden, omdat daar een grote groep zeehonden lag.

Ben Verbree op de westoever van Steenplaat.
Foto Kees Rodenburg

4.29 voor laagwater begonnen we aan onze watertocht. De eerste 20 minuten kniediep naar het oosten en daarna zuidelijk, in 20 minuten over droogvallend wad naar Hengst. Hengst is 100 m opgeschoven naar het oosten. De kronkelende vorm is gebleven, maar korter en lager met noordoostelijk van die kronkel een hoger liggend deel. Alles gaat nu onder bij normaal hoogwater.

Ben Verbree op de Hengst.
Foto Kees Rodenburg

Genietend van de zon, een vriendelijke NNO 3 en erg goed zicht liepen we over de plaat richting de oesters. Daar aangekomen was het uit met de pret en wachtte een barre watertocht van ruim vier uur. Dit soort tochten wordt gekenmerkt door een prachtige start, een fraai einde en een mentale beproeving in het middendeel. Die enorme watervlakte heeft toch ook zijn charmes. Je loopt er echt moederziel alleen in een indrukwekkende waterwereld. Gedurende de hele tocht hadden we de zon in het gezicht. We hadden het nooit koud en ik had net genoeg aan mijn twee liter drinken. Ben kon het met anderhalf. Een halfje meer was voor mij beter geweest. Richting Driesprong kregen we beide dezelfde gedachtes. Wat doen we hier eigenlijk?

Het grote lijden tijdens het middendeel van de tocht.
Foto Kees Rodenburg

Water, niets dan water, nergens land te zien, alleen het gasproductieplatform Zuidwal en de windmolens van het IJsselmeer aan de horizon. We verlangden naar land, maar dat kwam maar niet. Door het vele water hadden we na twee uur een achterstand van 10 minuten opgelopen op ons strakke tijdschema. Vanwege springvloed zou het water zeer snel opkomen. We moesten in het zware middendeel de tijd weer inlopen, zo niet dan zou het laatste deel uren langer gaan duren. Het werd dus een race om op tijd voorbij de Bresem te komen. Enkele honderden meters westelijk van de Bresem loopt sinds enkele jaren het Foksdiep over en komt het wad vanuit het noorden onder water te staan. We waren er precies op tijd, het water begon snel binnen te lopen, maar we konden nog net zonder veel af te hoeven buigen drooglopend voorbij dit kritische punt komen.

Via de hoge rug was het nu zaak op tijd bij de Scheer te komen, waar het water juist vanuit het zuiden opkomt. Ook hier waren we precies op tijd. Het meetstation was er overigens verdwenen. Nu nog droog de dijk halen, het tempo bleef er flink in. En met een beetje gebruik makend van natuurgebied de Schorren kwamen we ook precies droog aan. Enkele minuten na aankomst verdwenen onze sporen onder het water.

Net voor het opkomende water aankomst op de zeedijk van Texel.
Foto Kees Rodenburg

Na acht keer Texel Hengst/Steenplaat en vier keer SP/H Texel kan ik er nog steeds geen grip op krijgen. Voorspelde waterstand en werkelijkheid blijven uiteenlopen. Een laag voorafgaand hoogwater lijkt het belangrijkste. Het is het gunstigst bij doodtij met verlaging. Bij springtij moet het eigenlijk binnen 7,5 uur, bij doodtij heb je 8,5 uur. Met veel water is de route 36 km en met weinig water bedraagt deze 34 km. In de loop der jaren gaan we steeds oostelijke lopen en wordt de route steeds een beetje langer. Het was mogelijk iets te ambitieus om het seizoen met deze tocht te starten. Ben had last van zijn tenen en ik van schuurplekken van het neopreen. We voelden beide flink onze benen na de zware tocht en hadden weinig meer te vertellen.

We hadden deze dag en deze tocht gekozen omdat het laagwater logistiek gezien op het juiste moment viel en het een redelijke weersvoorspelling was. Alles kon binnen een dag. We hadden de veerboot van 8.30, stonden 9.50 op Steenplaat, kwamen om 18.09 aan op de dijk bij de Schorren en hadden de boot van 19.00 terug naar het vaste land. De erwtensoep op de boot ging er logischerwijs erg goed in. Gelukkig kon Ben voorbij Alkmaar het rijden overnemen. Mogelijk wordt het tijd voor wat luxer wadlopen met gebruik makend van een overnachting. Nu waren we van 6.30 tot 21.30 onderweg, 17 uur voor 8 uur wadlopen.
Voorlopig even klaar met die waterbak, maar straks gaat het toch weer kriebelen.

Kees Rodenburg en Ben Verbree