29e Texel-Vlieland 24 juli 2016


KORT VERSLAG WADLOOPTOCHT TEXEL-VLIELAND 24 juli 2016
Jiska van den End en Ko Noot

Jiska van den End

Het is 3.05 uur 's nachts als de wekker gaat. Nadat ik al twee keer eerder wakker ben gemaakt, mogen we nu dan echt opstaan. Eerder schrok een bezorgde Jiska al wakker toen ze een verdwaalde vogel hoorde fluiten, zo bang is ze om zich te verslapen. Dat zou inderdaad zonde zijn, want vandaag zijn de beloofde weersomstandigheden ideaal: het is springtijlaagwater, er is een hele zwakke noordnoordoostenwind, de temperatuur is meer dan voldoende hoog en er is wat bewolking wat ons beschermt van de uitbundige zomerzon. Wat kan men zich nog meer wensen? Een vertrektijdstip van overdag was voor ons van minder belang, totdat je dan diep in de nacht de wekker hoort gaan. Stiekem hebben we er zoveel zin in, dat we dit helemaal niet erg vinden.

We verlaten stilletjes de camping, iedereen is in diepe rust. Zelfs de schapen die zo luidruchtig waren toen we gingen slapen, zijn nu stil. Vandaag hopen wij te herhalen wat in 1972 voor het eerst in één tij werd gepresteerd door Boris de Jongh, Pieter Lakeman en Joks Langenberg: van Texel naar Vlieland over het wad. Nadat wij vorig jaar van Terschelling naar de vaste wal zijn gelopen, lijkt dit ons een mooie nieuwe uitdaging. Hemelsbreed is de afstand tussen de eilanden nog geen 3 km, maar om lopend van het ene naar het andere eiland te komen, moet een langere tocht door de Waddenzee worden gemaakt om de uitlopers van het Eierlandse Gat heen. De wantijen van Texel en Vlieland ontmoeten elkaar en de vloeddelta van het Eierlandse Gat vertakt zich in oostelijke richting in een stelsel van diepe geulen die ook bij laagwater niet doorwaadbaar zijn. We maken dus eigenlijk een grote omweg over platen die vrij vlak zijn.

De tocht is aangemeld bij de Brandaris en er ligt een volgboot klaar om ons te redden in een noodgeval. Verder hebben we de gebruikelijke spullen mee voor een veilige overtocht, zoals een EHBO setje, handfakkels, marifoon, kaart en kompas, regenkleding, warme kleding en handschoenen, wegwerp handwarmers en de kleinere essentials om pech onderweg te verhelpen. We lopen op zicht, maar ook met een gps-horloge ter controle.

Deze keer voor het eerst op hardloopschoenen die we hebben gecombineerd met neopreen sokken voor de warmte en trailrunning gaiters om de schoenen in slik niet te verliezen en zand in de schoenen zoveel mogelijk te voorkomen.

Om het lichaam voldoende te laten presteren natuurlijk eten en drinken, in de vorm van zelfgemaakte energiegel, omdat mijn maag niet teveel vast voedsel tijdens het hardlopen verdraagt.

Ook in het donker blijkt de weg redelijk gemakkelijk te vinden, vooral dankzij het mooi verlichte platform in de Waddenzee. Die richting volgen we optimistisch iets te snel en stuiten op een uitloper van het Foksdiep. We blijven een mooi tempo vasthouden, hebben contact met de volgboot en lopen via de Driesprong naar de Waardgronden. Zoals al verwacht ligt er op de route weinig slik en is het vooral rekening houden met de diepte van het water. Dat gaan we nu merken, wat vooral te wijten is aan het latere vertrek. Het wordt al snel dieper en daardoor gaat het lopen steeds langzamer. Het één versterkt het ander. We zijn Vlieland al dicht genaderd, maar toch duurt het voor ons gevoel nog een eeuwigheid voordat we met meer dan alleen natte voeten eindelijk op droge grond staan.

Met een voldaan gevoel en mooi uitzicht op het wad geniet het lichaam van het rustmoment na 32,2 km in ruim 6,5 uur. Bij het Posthuys ontdekken we dat echte goedheid en vertrouwen toch nog bestaan als blijkt dat we het geld voor de bus naar de haven zijn vergeten en zelfs geld voor een ijsje in de handen krijgen gedrukt om onze prestatie te vieren. Dat komt vast door het eilandgevoel, hier op de eilanden is alles nét even anders dan aan de overkant.


Route Texel-Vlieland 24 juli 2016


Ko Noot en Jiska van den End

Bijlage bij W@dgidsenWeb 2.1